जळगाव समाचार | २३ सप्टेंबर २०२५
मराठी चित्रपटसृष्टीत जर शुद्ध विनोदी चित्रपटांचा इतिहास लिहायचा झाला तर “अशी ही बनवाबनवी” या चित्रपटाला अग्रस्थानी ठेवावं लागेल. २३ सप्टेंबर १९८८ रोजी प्रदर्शित झालेला हा चित्रपट आज ३७ वर्षांचा झाला असला तरी प्रेक्षकांच्या मनातून त्याची गोडी आणि त्यातील विनोद अजिबात पुसलेले नाहीत. खरं तर, मराठीत ८०च्या दशकातले बहुतेक चित्रपट सामाजिक किंवा कुटुंबप्रधान कथानकांवर आधारित होते, परंतु “अशी ही बनवाबनवी” ने या प्रवाहात एक वेगळेपण आणलं. निखळ, शुद्ध आणि घराघरातल्या प्रत्येकाला भिडणारा विनोद काय असतो, याचं उत्तम उदाहरण म्हणून या चित्रपटाकडे पाहिलं जातं. हीच ताकद असल्यामुळे आजही कुठल्याही पिढीतील प्रेक्षकाला हा सिनेमा आकर्षित करतो.
या चित्रपटातील पात्रांबद्दल बोलायचं झालं तर अशोक सराफ यांनी साकारलेला धनंजय माने हा एक वेगळाच अध्याय ठरतो. ही भूमिका इतक्या ताकदीने आणि सहजतेने रंगवली गेली की प्रेक्षकांनी अभिनेता आणि पात्र यांचं नावच एक केलं. त्याचप्रमाणे लक्ष्मीकांत बेर्डे, सचिन पिळगावकर, सुशांत रे यांच्या जोडीने तयार झालेली विनोदी केमिस्ट्री आजही लोकांच्या चेहऱ्यावर हसू फुलवते. अभिनेत्रींच्या बाबतीतही हेच लागू होतं—सुप्रिया पिळगांवकर, निवेदिता जोशी, अश्विनी भावे, प्रिया अरुण यांनी साकारलेल्या भूमिका फक्त त्या काळापुरत्याच मर्यादित राहिल्या नाहीत, तर त्यातून एक “एव्हरग्रीन” आकर्षण निर्माण झालं. कलाकारांची ही यशस्वी सांगडच या चित्रपटाच्या टिकाऊ लोकप्रियतेला कारणीभूत ठरते.
या यशामागे वसंत सबनीस यांची कथा-पटकथा महत्वाची होती. त्यांनी केवळ विनोदी प्रसंग रचले नाहीत, तर प्रत्येक पात्राला आपली वेगळी ओळख आणि नाट्यमय उठाव दिला. संवाद लेखन हे तर या चित्रपटाचं बलस्थान ठरलं. “हा माझा बायको पार्वती”, “सत्तर रुपये वारले”, “धनंजय माने इथेच राहतात का” असे संवाद आजही रसिकांना तोंडपाठ आहेत. विशेष म्हणजे, सचिन पिळगावकर यांच्या म्हणण्यानुसार काही संवाद हे स्क्रिप्टबाहेरचे होते आणि सेटवरच उत्स्फूर्तपणे जन्माला आले. त्यामुळे या चित्रपटात “नॅचरल कॉमेडी”ची ताकद दिसते. विनोद हा कृत्रिम किंवा जबरदस्तीचा न वाटता तो सहजगत्या परिस्थितीतून उलगडतो, हीच त्याची खरी ताकद ठरते.
“अशी ही बनवाबनवी”चं यश हे फक्त मराठी भाषेतच मर्यादित राहिलं नाही. पुढे हा चित्रपट तेलगू (चित्रम भल्लारे विचित्रम – १९९१), ओलू सार बारी ओलू (२००३), पंजाबी (मिस्टर अँड मिसेस ४२० – २०१४) आणि बंगाली (जिओ पगा – २०१७) अशा अनेक भाषांमध्ये पुनर्निर्मित झाला. या सर्व रिमेक्सनीही यश मिळवलं, मात्र मूळ मराठी चित्रपटात असलेली निरागस गंमत, स्थानिक बोलीचा गोडवा आणि कलाकारांची अभिव्यक्ती ही खासियत इतरत्र पुनरुज्जीवित झाली नाही. यातून मराठी चित्रपटसृष्टीने दिलेल्या कथानकाची सार्वत्रिकता मात्र अधोरेखित होते. मुळात घरभाड्याच्या समस्येपासून सुरू झालेला विनोद किती व्यापक आणि भाषाभेद ओलांडणारा ठरू शकतो, याचं हे उत्तम उदाहरण आहे.
आज ३७ वर्षांनंतरही “अशी ही बनवाबनवी” हा चित्रपट तितकाच ताजा वाटतो. याचं कारण म्हणजे त्यातील विनोदाची शाश्वतता. नुसतं हसवणं हे एक, पण प्रेक्षकांना पात्रांशी जोडून ठेवणं ही खरी कसोटी असते. अशोक सराफ यांनी या भूमिकेबद्दल “ही संधी मिळाली हा माझ्यासाठी चमत्कार होता. सगळं श्रेय वसंत सबनीस यांना जातं” अशी आठवण सांगितली होती. आज अबालवृद्ध प्रेक्षक या सिनेमावर तेवढ्याच प्रेमाने हसतात आणि त्यातील संवाद, गाणी गुणगुणतात. त्यामुळे “अशी ही बनवाबनवी” हा केवळ एक चित्रपट न राहता मराठी समाजाच्या सांस्कृतिक आठवणींचा भाग बनला आहे. अनेक पिढ्यांनी या गारुडाचा अनुभव घेतला आहे आणि पुढील पिढ्याही तो अनुभवतील यात शंका नाही. त्यामुळेच या सिनेमाला “मराठी कॉमेडीचं शाश्वत क्लासिक” असं स्थान बहाल करणं अगदीच रास्त ठरेल.
